Chociaż ideałów piękna jest wiele, a gusta są różne, to są pewne standardy, które uchodzą za uniwersalne. Należą do nich policzki, które odpowiednio podkreślone mają wpływ na całą twarz. Wyraźne, lecz jednocześnie łagodne rysy twarzy sprawiają, że nasz wygląd jest świeży i młodzieńczy. Często w medycynie estetycznej mówi się o powiększaniu ust, redukcji zmarszczek czy usuwaniu podbródka. Nie każdy jednak jest zadowolony z wyglądu swoich policzków. Dlaczego tak się dzieje? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ każdy przypadek jest indywidualny. Wśród powodów najczęściej wyróżnia się:

• rekonstrukcja twarzy, która została zniekształcona z powodu wad wrodzonych twarzoczaszki lub jakiegoś urazu, będącego wynikiem wypadku;
• redukcja wyjątkowo „ostrych” kości policzkowych;
• usunięcie efektu zapadających się policzków;
• zapobieganie asymetrii twarzy;
• odmłodzenie twarzy;

Przyjęło się, że płaskie kości policzkowe są mniej atrakcyjne. Mogą być one zarówno spowodowane kształtem kości, jak i spłaszczeniem poduszeczek Bichata (poduszeczek tłuszczowych policzków). Utrata tkanki tłuszczowej z obrębu twarzy nie tylko wpływa na spłaszczenie policzków: w przypadku wydatnych kości policzkowych, może spowodować zapadnięcie się policzków, będąc jednocześnie przyczyną bardzo wydatnych rysów twarzy. Zadaniem lekarza jest dokonanie analizy fotograficznej (często także trójwymiarowej), która pomaga w zaplanowaniu leczenia oraz symulacji tego, jak twarz pacjenta będzie wyglądała po zabiegach modelowania policzków.

Jednym z celów medycyny estetycznej jest modelowanie policzków, które jednoznacznie wpływa na zrównoważony efekt wizualny twarzy pacjenta. Zdarza się również, że asymetria twarzy niekorzystnie wpływa na inne części twarzy. Decyzję o najkorzystniejszym sposobie leczenia należy podjąć po konsultacji z lekarzem, który przeanalizuje istotę problemu, kształt policzków oraz efekt, którego oczekuje pacjent. Podczas takich konsultacji zostaną scharakteryzowane różne rodzaje zabiegów oraz objaśniony stosunek korzyści względem ryzyka. Rozróżniamy dwa rodzaje ingerencji w tę część twarzy: inwazyjne (chirurgiczne) i bezinwazyjne (poprzez ostrzykiwanie). Pacjenci z płaskimi kośćmi policzkowymi najczęściej wzmacniają je przy pomocy implantów (zabieg inwazyjny) lub przez modyfikację kształtu tkanek miękkich (bezinwazyjne). Jeśli pacjent zgłasza się ze zbyt wydatnymi policzkami, to oprócz zastosowania zabiegów na tkankach miękkich można wykonać redukcję kości policzkowych (operacja inwazyjna).

Do wspomnianych zabiegów na tkankach miękkich kwalifikują się pacjenci, którzy chcą:

• zredukować zmarszczki;
• przywrócić twarz do pierwotnego wyglądu po przebytych urazach;
• pokonać efekt opadającej skóry (tzw. chomiki);
• wypełnić zapadające się lub płaskie policzki – przywraca twarzy młodzieńczy wygląd. Zabieg sprawia, że twarz wygląda na wypoczętą i zrelaksowaną;
• zapobiec asymetrii twarzy.

Oczywiście nie każdy pacjent może wykonać tego typu zabieg. Istnieje kilka przeciwwskazań, które dyskwalifikują do podjęcia tego typu leczenia. Należą do nich:

• ciąża i karmienie piersią;
• nieuregulowane choroby typu cukrzyca lub nadciśnienie tętnicze;
• problemy z krzepliwością krwi (wywołanej chorobą lub lekami);
• stany zapalne organizmu i skóry twarzy;
• nowotwory.

Zabieg na tkankach miękkich wykonuje się przy pomocy wypełniaczy. Wyróżniamy wypełniacze dermalne i tłuszczowe. Wypełniacze tłuszczowe, inaczej zwane lipofillingiem, najczęściej pobierane są od danego pacjenta z okolicy ud lub brzucha przy pomocy niewielkiego urządzenia do liposukcji. Następnie pobrany materiał trafia to specjalistycznej wirówki, aby docelowo zostać wstrzyknięty w policzki w celu ich modelowania. Tkanka tłuszczowa jest długoterminowym rozwiązaniem, które jest cenione za minimalne ryzyko wystąpienia niepożądanych reakcji pacjenta (np. alergii). 

Po zabiegu polegającym na zastosowaniu wypełniaczy należy unikać wysiłku fizycznego oraz stosować się do wszystkich zaleceń lekarza.

Jak już wspomnieliśmy, istnieją również wypełniacze dermalne. Najpopularniejszym z nich jest kwas hialuronowy (usieciowany), który wykorzystywany jest do uwydatniania kości policzkowych. Inny rodzaj kwasu hialuronowego (nieusieciowany) służy głównie do poprawy kondycji skóry. Taki kwas powoduje trwałe napięcie i nawilżenie twarzy. Mimo iż zabieg odznacza się niewielkim ryzykiem i jest bardzo skuteczny, wymaga ledwie powtarzania w cyklach. Cykle te sa ustalane przez lekarza w zależności od kondycji skóry.